Tot volgend jaar! - De perfecte afscheidstocht

Tekst: Christine Schmidt; Foto's: firmm en Albert Rietjens

In het havenkantoor was op 4 november vanaf de vroege ochtend grote drukte aangekondigd: na een zeer lange levanteperiode waren voor vandaag de laatste tochten van dit seizoen geannonceerd. Alle gasten, die al sinds dagen op een mogelijkheid hadden gewacht om de walvissen en dolfijnen te zien, konden nu eindelijk aan een tour deelnemen. Bij het afscheid werd er weer met de goede, oude firmm SPIRIT gevaren. Al op de eerste drie tochten kwamen alle bezoekers en firmm-gidsen met goede feedback terug: de zee was spiegelglad en er waren veel dolfijnen op weg geweest.

Nu wilden we natuurlijk allemaal, vrijwilligers en medewerkers, aan de laatste trip van het jaar deelnemen. Spontaan zorgden Nina en Oli nog voor koekjes en Luisa bracht gebak mee voor de picknick aan boord. Eindelijk was het zover: tegen 16:30 liep de SPIRIT de haven binnen, de eerdere passagiers stapten uit en we gingen allen samen met de rest van de opvarenden naar de boot.

Hoewel het een vrij bewolkte dag was, of misschien juist daarom, was de sfeer aan boord vanaf het begin erg goed en rustig. Al na korte tijd vonden we de eerste grote tuimelaars, eerst van een afstand. Maar al snel naderden ze nieuwsgierig de boot en begonnen onder het schip door te duiken.

 

Ook White Cap, één van onze adoptiedieren, bevond zich onder hen. Alle gasten waren blij en bewonderden met welke souplesse de dieren zich onder en boven water bewogen. In de boeg kon je hen zelfs zien tailslappen. Volledig onverwacht kwam de aankondiging: „Goed vasthouden, alstublieft, we zullen nu heel snel varen!” – Dit was de typische melding, als Katharina de blaaswolk van een potvis ontdekt – we waren allemaal erg opgewonden; zoveel geluk hadden we niet verwacht!

Toen we ook de blaaswolk zagen, stelden we sprakeloos vast dat de potvis precies in de vaarbaan van een groot vrachtschip lag! We moesten afstand houden en konden er niets tegen ondernemen, toen het containerschip lijnrecht naar de walvis toe voer. We hielden de adem in; het vrachtschip ontnam ons het uitzicht en we hoopten alleen dat het dier tijdig kon wegduiken. We verwachtten natuurlijk niet deze walvis nog eens te kunnen zien. Maar toen het vrachtschip voorbijgetrokken was, zagen we hoe de walvis na een paar minuten weer ongedeerd boven water kwam en zich tot onze vreugde en opluchting toch nog goed liet bekijken, alvorens hij dan langzaam en sierlijk onderdook, niet zonder alle passagiers daarna zijn indrukwekkende staartvin te tonen.

 

Aan boord heerste er stilte; iedereen was nog geheel verrukt over de waarneming en de mooie belevenis. Langzaam voer onze kapitein verder, toen plotseling als uit het niets een tweede potvis erg dicht bij onze boot verscheen. Ook deze waarneming kwam totaal onverwacht en maakte ons allen blij. Het leek haast alsof de potvissen wisten dat dit onze laatste trip was en kwamen om afscheid te nemen van ons. We sloegen de walvis enkele minuten gade tijdens het ademen aan de wateroppervlakte, waar hij als een boomstam in het water dreef, net zolang tot hij weer genoeg zuurstof voor de volgende duiktocht had opgenomen. Toen verdween ook hij.

  

We konden ons geluk niet helemaal geloven, hadden deze ervaring nog niet geheel verwerkt, toen we alweer Katharina’s stem door de luidsprekers hoorden: „Springende vissen!” Overal rond de boot zagen we grote zwermen van (vermoedelijk) sardines, die snel en hoog uit het water sprongen. Ze werden achtervolgd door een schare jonge tonijnen, die ook enorme sprongen maakten. Het was een indrukwekkend schouwspel, zelfs al ging het deze keer niet om zeezoogdieren, maar om vissen. Weldra kwamen daar ook ettelijke meeuwen bij en ze vielen de arme sardines aan vanuit de lucht, terwijl ze nog altijd van alle kanten door de tonijnen in het water werden bedreigd. Verder weg zagen we ook de vinnen van enkele dolfijnen, die eveneens de vissen beloerden. Ze sprongen zo goed als ze konden, maar hadden eigenlijk weinig kansen om te ontglippen. De zwermen werden almaar kleiner; allemaal wilden ze deelnemen aan het feestmaal. We bewonderden dit spektakel, dat ook voor ons iets heel speciaals was en enkelen van ons hadden medelijden met de sardines, die waren blootgesteld aan extreme stress.

En opnieuw hoorden we plotseling en onverwacht de opgewonden kreet „Potvis!”, deze keer uit de mond van onze vrijwilligster Regine, die net op de achtersteven van de boot stond. Dit was nu al de derde op deze onvergelijkbare, laatste tocht van het jaar. Het was een mooie en rustgevende afsluiting, na de wilde achtervolging van de tonijnen, de kalme potvis te kunnen zien onderduiken. Onmiddellijk daarna vatten we de terugweg naar Tarifa aan, waar ons nog af en toe een paar dolfijnvinnen toewuifden. Kort voor zonsondergang meerden we weer af aan onze pier aan en stapten gelukkig uit. Dat was DE perfecte laatste trip geweest; we hadden het ons niet mooier kunnen wensen! Nu kunnen we voldaan de winterstop in gaan en al uitkijken naar een weerzien met de dolfijnen en walvissen van de Straat van Gibraltar volgend voorjaar.

We hopen dan ook jullie allemaal weer bij ons te mogen verwelkomen! Nogmaals hartelijk dank aan al onze fantastische gasten, die ons ook dit jaar alweer hebben vergezeld op veel spannende tochten!